Ποίηση στους Αντίποδες

Ο πατέρας, όπως αναδύεται μέσα από τη μεταναστευτική ποίηση, δεν είναι ποτέ μόνο ένας άνθρωπος. Είναι το στήριγμα και η σκιά, η φωνή που σιωπά και η παρουσία που παραμένει.

Ξεκίνησε σχετικά αργά την ενασχόλησή του με τη συγγραφή και η ποίησή του έρχεται ως προσωπική εξομολόγηση και φόρος τιμής σε όσα αγάπησε, αλλά και σε όσα έχασε

Ο Στάθης Ραυτόπουλος ήταν ένας λαϊκός ποιητής που εξέφραζε με στίχους τις αγωνίες, τις χαρές και τις μνήμες της ομογένειας

Η ποίηση του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού (κατά κόσμον Στυλιανός Χαρκιανάκης), είναι βαθιά υπαρξιακή, με θεολογικούς υπαινιγμούς, έντονη πολιτισμική και κοινωνική ευαισθησία, ενώ στα ποιήματά του απαντώνται η εμπειρία της ξενιτιάς και της διασποράς

Ο Γιάννης Κατσαράς, που έχει σχολιαστεί και ως ο ποιητής των «ανθρώπινων μικροπραγμάτων» ενσάρκωσε το πνεύμα του περιπλανώμενου ανθρώπου της διασποράς: ανάμεσα σε πατρίδες, μνήμες και γλώσσες, ανάμεσα στην πολιτική διαμαρτυρία και τον υπαρξιακό στοχασμό

Σε μια εποχή που η φωνή της ποίησης συχνά χάνεται μέσα στον θόρυβο της καθημερινότητας, η Μάρω Νικολάου έρχεται με τον λιτό, ευθύ και βαθιά συναισθηματικό της λόγο να θυμίσει πως η ποίηση παραμένει τρόπος ύπαρξης

Η μορφή της μητέρας στη μεταναστευτική εμπειρία κατέχει ένα ξεχωριστό βάρος τόσο στη συλλογική μνήμη όσο και στην ποιητική αναπαράσταση του ελληνισμού της διασποράς

Τον Σάββα Ζουμή δεν τον ενδιέφερε, όπως έλεγε, η «βαριά» ποίηση, του άρεσε η σαφήνεια, ο απλός, λαϊκός τρόπος έκφρασης και ήθελε να τον καταλαβαίνουν όλοι

Η διαδρομή του ποιητή Νίκου Νινολάκη από την Κρήτη στη Μελβούρνη, ενός πολιτικοποιημένου ποιητή της διασποράς που χαρακτηρίστηκε ως ένας «Οδυσσέας του καιρού μας»

H Ανδριάνα Καραμήτρου από τη Μελβούρνη μοιράζεται τις ιστορίες της και απαγγέλλει κάποια ποιήματά της